“..ดูกรอานนท์ บัดนี้เราชราภาพล่วงกาลผ่านวัยจนพระชนมายุล่วงเข้า80 ปีแล้ว กายของตถาคตทรุดโทรมเสมือนเกวียนชำรุดที่ต้องซ่อมต้องมัดกระหนาบให้อยู่ด้วยไม้ไผ่อันมิใช่สัมภาระแห่งเกวียนนั้น
ดูกรอานนท์ เมื่อใดตถาคตเข้าอนิมิตเจโตสมาธิตั้งจิตสงบมั่นคือไม่ไห้มีนิมิตใดๆ เพราะไม่ทำนิมิตทั้งหลายไว้ในใจดับเวทนาบางเหล่าเสีย และหยุดยั้งอยู่ด้วยอนิมิตสมาธิ เมื่อนั้นกายแห่งตถาคตย่อมผ่องใสมีความผาสุกสบายตลอดกาย
อานนท์เอย เพราะธรรมคือนิมิตสมาธิธรรมนั้น มีความผาสุก ฉะนั้น ท่านทั้งหลายจงมีตนเป็นเกราะมีธรรมเป็นที่พึ่งทุกอิริยาบถเถิด”
— พระพุทธเจ้า—
