บุญในพระพุทธศาสนา
บุญ ( บาลี : ปุญฺญ ) หรือ บุณย์ ( สันสกฤต : ปุณฺย ) หมายถึง ความดี ความประพฤติชอบทางกายวาจาและใจ เรียกอีกอย่างว่า ‘ กุศล’ ในพระไตรปิฎกมักใช้คำว่า ‘ ปุญฺญ’ ตรงกันข้ามกับคำว่า ’ บาป’ หรือ ’ อปุญฺญ’ แต่ในคัมภีร์ชั้นหลังมักใช้คำว่า บาป มากกว่า ในอรรถกถากล่าวถึง การเผื่อแผ่บุญไว้ว่าสามารถเผื่อแผ่เพิ่มให้แก่ผู้อื่นได้โดยไม่มีประมาณ เปรียบได้กับการจุดเทียนส่งต่อไปเรื่อย ๆ คือผู้จุดก็มีความสว่างอยู่ตามเดิม และความสว่างยังเพิ่มไปอีกกว้างขวางได้ ในพระไตรปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตกะ ปุญญกิริยาวัตถุสูตร ระบุวิธีการทำบุญไว้ 3 อย่าง เรียกว่า ‘ บุญกิริยาวัตถุ’ ได้แก่ ทานมัย ด้วยการให้ ศีลมัย ด้วยการรักษาศีล หรือประพฤติดี มีระเบียบวินัย ภาวนามัย ด้วยการเจริญภาวนา คือฝึกอบรมจิตใจ คัมภีร์สุมังคลวิลาสินี อรรถกถาสังคีติสูตร ขยายความเพิ่มอีก 7 ประการ จึงรวมเป็น บุญกิริยาวัตถุ 10 ไ...